Να ’τανε αλλιώς τα πράγματα..
Άνθρωποι κάποιας ηλικίας πλέον, σαραντάρηδες πάνω-κάτω, μάθαμε ότι «μπάλα» είναι χώμα, ιδρώτας και όνειρα ντυμένα στα «ερυθρόλευκα».
Μάθαμε ότι η Κυριακή δεν είχε μόνο την απουσία του βαρετού σχολείου αλλά και την επίσκεψη σε δύο ναούς. Τον πρωινό προεραιτικά και το Καραϊσκάκη στα πιο όμορφα απογεύματα της παιδικής μας ηλικίας.
Για μας ήρωες δεν ήταν ο Μπάτμαν και ο κάθε λογής ηλίθιος που μας επέβαλαν οι τηλεοράσεις αλλά ο Γιώργαρος ο Δεληκάρης, ο Χούλιο ο Λοσάντα, ο Κρητικόπουλος, ο Τάσαρος, ο Νικολό…
Εμείς ψηλώναμε πόντους όταν παίρναμε τον ρόλο του κάθε «ερυθρόλευκου» στην αλάνα και ονειρευόμασταν τη μέρα που θα παίξουμε στο Ναό και θα μας έχει πρωτοσέλιδο το «Φως»… Εμείς έτσι ήμαστε τότε…
Και ήρθε το 2006. Και ο επαγγελματισμός, η διεθνοποίηση, η μπουλντόζα της παγκοσμιοποίησης που μας έδιωξε από την αλάνα.
Μας ζήτησαν να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε και να αποθεώσουμε κάποιους που φάνηκε από την αρχή ότι δεν αγαπούσαν ότι και μείς, την «ερυθρόλευκη» αλλά το χρήμα, τη δόξα και την προβολή.
Έναν Ζάχοβιτς, έναν Τουρέ… αντε, ρε, για το καλό της ομάδας.
Γιατί εμείς πάντα βάζαμε πρώτα απ’όλα το καλό της ομάδας αφού αυτή ήταν και είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπαμε και βλέπουμε τα πράγματα…
Είχα τη τύχη να τύχη να δω από κοντά τον Ζιοβάνι.
Αρκεί να πω ότι «Ζιο», για μένα ήταν ο κυριότερος λόγος να επισκέπτομαι το κρύο ΟΑΚΑ και την απαράδεκτη Ριζούπολη, σε μία εποχή που παρά τους τίτλους και τις διακρίσεις, ο Ολυμπιακός έμπαινε σε μία εποχή διαφορετική από αυτή που ξέραμε, την εποχή του χρήματος και των «ευρωπαϊκών» αναζητήσεων. Και δεν μου άρεσε τόσο πολύ…
Ο «Ζιο» ήταν ένας κρίκος ανάμεσα στην αλάνα που μας γαλούχησε και στο σήμερα. Ήταν ένας «μάγος» που δεν μάρκαρε, δεν έτρεχε, δεν ήταν πειθαρχημένος.
Ήξερε όμως καλύτερα απ’ όλους να μας δείχνει γιατί μας άρεσε το ποδόσφαιρο τελικά, για το θέαμα. Ήξερε να ξεφτιλίζει τον αντίπαλο, να τον κάνει κουτό… έτσι όπως θέλαμε κι εμείς κάποτε να κάνουμε… κι έριχνε και καμιά μπούφλα πότε – πότε… γιατί ήταν ο «αλήτης» που θέλαμε να φορά τα «ερυθρόλευκα».
Τα χρόνια πέρασαν κι ο «Ζιο» ήρθε ξανά στα μέρη μας. Και μεις που δεν τον είχαμε ζήσει από κοντά, είχαμε την ευκαιρία μας… να τον αγκαλιάσουμε, να τον θαυμάσουμε, να μας υπογράψει κάπου, κάπου εκτός από την καρδιά μας που υπέγραφε πάντοτε.
Και τι είδα; Έναν πελώριο τύπο, πραγματικό «τσολιά» που είχε όμως την πιο καλοσυνάτη φάτσα και ευγενική συμπεριφορά που είχα δει για αρκετά χρόνια… Εναν ψηλό Φούνες για όσους πρόλαβαν να τον αγκαλιάσουν κι εκείνον…
Και ο «Ζιο», με το αρχοντικό και επιβλητικό του παράστημα και τα θλιμένα μάτια ζήταγε ένα πράγμα.. να γυρίσει στον Ολυμπιακό και μόνο..
Δεν έχει σημασία που κάποιοι από την κερκίδα ή τις σουίτες τον βαρέθηκαν και δεν τον ήθελαν άλλο. Ο «Ζιο» ήταν εκεί, να αγκαλιάζεται με τους φίλους που μπόρεσαν να μπουν στον σταθμό, να μοιράζει φιλιά, να υπογράφει, να μιλάει, να δίνει σημασία σε όλους. Και τέλος, να κλαίει γοερά μέσα και έξω από το στούντιο μππροστά σε όλους γιατί, «παιδί» ακόμα, του αρνήθηκαν αυτό που αγάπησε τόσο πολύ, να φορά τη φανέλα του Θρύλου….
Ο Ζιοβάνι. Ο Βραζιλιάνος που φόρεσε τη φανέλα της μεγάλης Σάντος, της Μπαρτσελόνα και της εθνικής Βραζιλίας «έσπασε» διαβάζοντας τα μηνύματα που έστελναν οι ακροατές !!!
«Εσπασε» γιατί όταν ήταν παιδί κι αυτός, στις αλάνες της Βραζιλίας, αυτό ονειρευόταν, να τον αγαπάνε τόσο πολύ και τόσο έντονα και να τον αποθεώνουν όταν φόραγε «τα καλά του», την όποια φανέλα σκεφτόταν τότε…
Πέρασε λίγος καιρός και σε ένα άλλο ραδιόφωνο εμφανίστηκε ο τόσο «μικρός» Τουρέ… και μας μίλησε για αγάπη που μοιράστηκε με τον κόσμο του Ολυμπιακού…
Ποιος, ο Τουρέ.. που άλλαζε γνώμη ανά εβδομάδα για τον Ολυμπιακό κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς..
Ο Τουρέ που πριν φύγει για χειμερινές διακοπές στο Κόπα Αφρικα υποσχόταν να έρθει να παίξει με τον Παναθηναϊκό…
Ο Τουρέ που ήθελε να «γίνει Τζόρτζεβιτς» αλλά δυστυχώς έγινε αυτό που επεδίωκε, ένας νέος Ζάχοβιτς. Και μας μίλαγε αυτός για αγάπη. Αδολη αγάπη… Α, ρε κακομοίρη!
Μπορεί να παίξεις στη Ρεάλ, στην Αρσεναλ, στην μεικτή Κόσμου. Να κερδίσεις εκατομμύρια, να γίνεις τεράστιος… Στην καρδιά τη δικιά μας όμως ΠΑΝΤΑ θα είσαι «μικρός», θα είσαι «ελάχιστος».
Γιατί για μας Ολυμπιακός είναι μόνο αγάπη. Για σένα «ένα σκαλοπάτι»…
Ο «Ζιο» πριν φύγει από τον σταθμό, ζήτησε και πήρε, όλα τα SMS που του έστειλαν οι ακροατές, καμιά πενηνταριά σελίδες. Τα πήρε μαζί του στη Βραζιλία. Να τα διαβάζει και να μας θυμάται, έστω και την τελευταία μέρα…
Ο Τουρέ, άραγε, θέλει να του στείλουμε τα δικά του;
Α, ρε «Ζιο» να’τανε διαφορετικά τα πράγματα, να γυρνάγαμε στην αλάνα και να κάνουμε όνειρα…
M.Σ.
www.bam.gr/news.jsp;jsessionid=3BD2ED30FB8F09D3C21B884A64F3ECA3?newsID=50856